دانلود فیلم Legend of the Lost 1957

"جو جنوری" بیکار برای راهنمایی "پائول بونارد" در جستجوی طلا در بیابان استخدام می شود و...

داستان در مورد یک راهنمای با تجربه با گروهی از افراد ماجراجو که به دنبال گنج می گردند راهی بیابان های آفریقا می شوند. آنها در طول این سفر پر ماجرا با اتفاقاتی غیرمنتظره روبرو می شوند و...

«جو ژانويه» امريکايي به کار گرفته مي شود تا پل بونارد را به سفري به بيابان در جستجوي گنج ببرد.

جو ژانر ، کارمند آمریکایی ، استخدام می شود تا پل بونارد را در جستجوی گنج به سفری در صحرا ببرد.

دانلود فیلم Legend of the Lost 1957 دوبله فارسی بدون سانسور و با زیرنویس فارسی در فیلمازون.

Legend of the Lost فیلمی است که ممکن است بسیار عالی باشد، اما به دلیل عدم وجود علم بین بازیگران اصلی، جان وین و سوفیا لورن، از بین رفته است. آنها به هیچ وجه با یکدیگر ارتباط برقرار نمی‌کنند یا به یکدیگر پاسخ نمی‌دهند، و هر صحنه "صمیمی" بین آنها اجباری به نظر می‌رسد.

از طرفی درخشان، شما فیلم‌بردار بی‌عیب و نقص جک کاردیف را در محل دارید. فیلمبرداری تکنیراما. بیابان های لیبی هرگز به این بزرگی به نظر نمی رسید. علاوه بر این، محتوای بن هشت بسیار خوب بود.

اما افسانه گمشده فردی از یک نوع (یا زیر کلاس) کامل از فیلم‌هاست که به بهترین شکل می‌توان آن را «فیلم دو نفره» نامید. " یعنی کل فیلم بر روی چند شخصیت متمرکز می‌شود که به نوعی در جامعه محصور هستند و به تنهایی در مکانی متروک یا متروک وجود دارند. جان هیوستون از این دست متخصص بود، و فیلم‌هایش به نام حاکم آفریقایی و بهشت ​​می‌داند، آقای آلیسون ممکن است بهترین نمونه‌های این کلاس باشند. متأسفانه برای Legend of the Lost، این نوع فیلم دستور می دهد که علم باورنکردنی بین سرنخ ها وجود داشته باشد یا کل فیلم از هم جدا شود. به علم فوق‌العاده بوگارت و هپبورن در «فرهنگ افریقا» و علم فوق‌العاده رابرت میچام و دبورا کر در «بهشت می‌داند»، آقای آلیسون مراجعه کنید. اینجاست که Legend of the Lost شروع به تکه تکه شدن می کند. وین سرگرم کننده ای بود که به دلیل توانایی اش در ارتباط با زنان راننده اش روی صفحه نمایش شگفت انگیز بود. در تمام طول شش شغل بسیار طولانی‌مدت خود، او با طیف گسترده‌ای از سرگرم‌کننده‌ها (از ژان آرتور گرفته تا مارلین دیتریش، لورن باکال و کاترین هپبورن) معکوس بازی کرد و این گزینه را داشت که تقریباً با هر یک از آنها صفحه را روشن کند. متأسفانه، علم در میان او و لورن وجود نداشت. با نگاهی به گذشته، بدیهی است که برای مورین اوهارا (که نقش‌های مقایسه‌ای را در فیلم Legend of the Lost‌های تجربه‌ای از نوع «شوالیه‌های عربی» که در بخش بزرگی از کارهای دهه 40 ساخته بود، نقش‌های مقایسه‌ای را بازی می‌کرد) بسیار ساده است، اما من واقعاً به وین اجازه می‌دهم. افتخار برای پیگیری یک دری باز روی لورن که آن زمان عملاً مبهم بود. متأسفانه، همه چیز درست نشد.

هنری هاتاوی، رئیس کهنه کار، Legend of the Lost را هماهنگ کرد، و پس از ناامیدی آن، ایرادی از لورن پیدا کرد، و چیزی را بیان کرد که تماشا کردنش خیره کننده بود، اما در عین حال ناامید بود. به طور کلی یک سرگرم کننده عالی نیست. علیرغم این واقعیت که او می توانست امتیازی داشته باشد، هاتاوی نیز منطقی تلاش می کرد تا به دلیل ناامیدی، اشتباه را از خود دور کند. واقعیت این است که او از غلبه بر مسائلی که فیلم را آزار می دهد غفلت کرد. علاوه بر این، بنابراین هاتاوی به عنوان یک رئیس شایسته و در عین حال فوق العاده شناخته می شود (و من این را به عنوان بزرگترین طرفدار هاتاوی بیان می کنم). روسای باورنکردنی می توانند یک فیلم را بالاتر از محتوا و موضوعات طرح ریزی کنند، و هاتاوی از انجام این کار در اینجا غافل شد. بدیهی است که هاتاوی موافق است که با توجه به مواد و طبقه بندی، در صورتی که انجام این کار در اینجا دشوار نباشد، بسیار سخت خواهد بود. علاوه بر این، او ممکن است درست باشد. با نگاهی به گذشته، جذب جان هیوستون برای هماهنگی فیلم می‌توانست استثنایی باشد، اما با در نظر گرفتن کار مشترک غم انگیز وین و هیوستون، The Brute and the Geisha از این به بعد تمام مدت ادامه داشت، شاید هیوستون بهتر نبود. در اینجا نقش دارد.

من عموماً احساس می‌کردم که Legend of the Lost تلاش Batjac برای یک "تصویر پرستیژ" بود. من احساس می‌کنم که وین با ارائه یک فیلم «هنرمندانه» که با آن‌ها صحبت می‌کند، تلاش می‌کرد تا کارشناسان را خیره کند، و وقتی Legend of the Lost خاموش شد، به مکان‌ها و چهره‌هایی که قبلاً در حرفه‌اش با آن‌ها پیشرفت کرده بود، بازگشت. احتمالاً این یک انتخاب فوق‌العاده زیرکانه از سوی او بود.

افسانه گمشده برای همه ایده‌آل نیست. با طرح های مختلف ممکن بود فیلم به یک اثر هنری تبدیل شود. با در نظر گرفتن همه چیز، به بهترین وجه به عنوان تشخیص "آنچه می توانست باشد" دوام می آورد.